เมื่อถึงวันที่สัตว์เลี้ยงที่รักของเราได้ลาจากโลกนี้ไป จากตอนที่ 44 ของ Wonderful Precure……….

ส่งเมื่อ โดย pkexplore

ทีแรกผมไม่ได้คิดอยากจะเขียนรีวิวหรอกสำหรับตอนที่ 44 ของ Wonderful Precure! เพราะคิดว่าเนื้อเรื่องน่าจะไม่ได้มีอะไรมาก แต่หลังจากที่เนื้อเรื่องในตอนได้ถูกเปิดเผยออกมา ก็ทำให้ผมคิดว่าควรจะต้องเขียนรีวิวสักหน่อย

เพราะนี่ถือว่าเป็นอีกหนึ่งตอนที่สำคัญใน Wonderful Precure! ที่จะให้บทเรียนและข้อคิดแก่ผู้ชมทุกวัย ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ก็ตาม โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่มีสัตว์เลี้ยงที่รักและผูกพันกันมานาน

ซึ่งก็เกี่ยวกับการเตรียมตัวและเตรียมใจในวันที่สัตว์เลี้ยงของเราได้ลาจากโลกนี้ไป

**Screenshots ทั้งหลายที่เอามาเป็นลิขสิทธิ์ของ Toei Animation**

จากที่ได้เห็นในเนื้อเรื่องของตอนที่ 44 เราจะเห็นว่าคุณป้า Otsuru (ผู้เป็นหนึ่งในตัวละครรองใน Wonderful Precure! ที่น่าจะเห็นผ่านตากันมาบ้างตั้งแต่ต้นซีรี่ส์) มีสุนัขเลี้ยงเพศเมียอยู่ตัวหนึ่งที่มีชื่อว่าเจ้า Fuku และ Fuku ก็อาศัยอยู่ร่วมกับคุณป้า Otsru ด้วยกันมาถึง 18 ปี ซึ่งถือว่าเป็นอายุที่ยืนยาวมากสำหรับสุนัข ถ้าเทียบกับชีวิตมนุษย์ก็ถือว่าอยู่ในวัยชราแล้ว (อันที่จริง Fuku ได้ปรากฏตัวมาตั้งแต่ตอนที่ 42 แล้ว)

ตัว Iroha เอง ก่อนที่จะรับ Komugi มาเลี้ยง เธอก็มีความผูกพันกับ Fuku เช่นกันตั้งแต่ยังอายุน้อยและรู้จักคุ้นเคยกันมานาน และเมื่อเธอได้รู้ถึงอายุที่แท้จริงของ Fuku เธอจึงเสนอกับคุณป้า Otsuru ว่าอยากจะจัดงานฉลองให้กับ Fuku สักหน่อยเนื่องในโอกาสที่มันอายุครบ 18 ปี (ไม่มีใครทราบวันเกิดที่แท้จริงของมัน เป็นการประมาณเอา) ซึ่งคุณป้า Otsuru ก็ตกลง

แต่เมื่อถึงวันที่จัดงานฉลองจริง เจ้า Fuku ก็อยู่ในสภาพอาการที่ย่ำแย่มาก จึงทำให้คุณป้า Otsuru ต้องพามันไปที่คลินิกของคุณแม่ Iroha (แม้ว่าระหว่างทาง Torame จะปล่อยเจ้า GaoGaon ที่เป็นไดโนเสาร์ออกมาปราบเหล่าพรีเคียว แต่ท้ายสุดเขาก็ทำให้เหตุการณ์ยุติโดยเร็ว เพื่อที่จะให้คุณป้า Otsuru รีบพา Fuku ไปที่คลินิกโดยเร็วที่สุด ซึ่งแสดงให้เห็นว่า Torame ยังมีจิตใจที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นอยู่บ้าง) และเมื่อคุณแม่ของ Iroha ได้เช็คดูอาการแล้วก็แจ้งกับคุณป้า Otsuru ว่าให้เตรียมตัวทำใจไว้ได้เลย เพราะเจ้า Fuku น่าจะมีชีวิตอยู่ได้ภายในอีกไม่กี่ชั่วโมง

ด้วยเหตุนี้ คุณป้า Otsuru จึงได้รีบพาเจ้า Fuku กลับไปที่บ้านของเธอซึ่งรวมไปถึงเพื่อนสนิทของเธออีกสองคน (ก็คือคุณป้า Okame และคุณป้า Oshika) และพวก Komugi และ Iroha ที่ตามมากันด้วยเพื่อที่จะได้บอกลาจากกันเป็นครั้งสุดท้าย อย่างน้อย Fuku ก็จะได้ใช้เวลาที่เหลืออยู่ไม่มากของมันภายในบ้านที่มันเติบโตและใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับคุณป้า Otsuru (พูดง่ายๆก็คือได้จากไปอย่างสงบในสถานที่ที่คุ้นเคยและผูกพัน)

และด้วยความช่วยเหลือของ Komugi ที่สามารถสื่อสารกับสัตว์ได้ เธอได้บอกกับคุณป้า Otsuru ถึงความรู้สึกของ Fuku ที่มีต่อคุณป้า Otsuru ว่าเจ้า Fuku รักคุณป้า Otsuru เป็นอย่างมาก อีกทั้งได้กล่าวขอบคุณคุณป้าสำหรับทุกๆครั้งที่ได้พามันออกไปเดินเที่ยวข้างนอก (ถึงแม้ว่าในช่วงปลายๆของชีวิต Fuku ไม่สามารถมีแรงที่จะเดินได้ด้วยตัวเองก็ตาม) ทางฝั่งคุณป้า Otsuru เองก็บอกกับ Fuku ว่ามีความสุขเช่นกันที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับ Fuku และทำให้แต่ละวันนั้นเป็นวันที่สดใส

และท้ายสุดแล้ว Fuku ก็ได้จากไปอย่างสงบภายในอ้อมกอดของคุณป้า Otsuru ท่ามกลางความเศร้าโศกของทุกๆคนที่อยู่ร่วมในเหตุการณ์

มาถึงตรงนี้ ผมอยากจะบอกว่าทางทีมงานผู้สร้าง Wonderful Precure! คิดถูกแล้วที่นำเสนอเรื่องแบบนี้ในซีรี่ส์และผมก็เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง เพราะในชีวิตจริงของคนที่มีสัตว์เลี้ยงก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เมื่อถึงเวลาที่สัตว์เลี้ยงของแต่ละคนจะต้องลาจากโลกนี้ไปตามอายุขัยของพวกมัน (ขึ้นอยู่กับว่าเป็นสัตว์สายพันธุ์ไหน รวมไปถึงเรื่องของการได้รับการดูแลเอาใจใส่จากเจ้าของพวกมัน)

จากมุมมองของผม (ในฐานะที่เคยมีสัตว์เลี้ยง) คือมันเป็นเรื่องปกติที่เมื่อสัตว์เลี้ยงของเราอายุมากขึ้น การเจ็บป่วยก็ต้องมีเป็นธรรมดาแล้วแต่ช่วงอายุและสุขภาพโดยรวมของสัตว์เลี้ยงแต่ละตัว ยิ่งถ้าหากเป็นสัตว์เลี้ยงที่อยู่ด้วยกันมานานหลายสิบปีก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราอยากให้พวกมันกลับมามีสุขภาพที่แข็งแรงเหมือนเดิม (เหมือนกับช่วงที่พวกมันอายุยังน้อยและมีพลังที่จะทำอะไรได้อย่างรวดเร็วคล่องแคล่ว) เพื่อที่จะได้อยู่กันนานๆ

แต่เมื่อมาถึงจุดๆหนึ่งที่รู้แล้วว่าสภาพร่างกายของพวกมันไม่สามารถกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้ เราก็ควรที่จะเตรียมตัวและเตรียมใจพร้อมรับมือเมื่อถึงเวลาที่ต้องบอกลาพวกมัน ซึ่งแต่ละคนก็ไม่รู้หรอกว่าวันที่จะต้องบอกลาสัตว์เลี้ยงของตัวเองนั้นจะเป็นวันไหน รู้เพียงแต่ว่าก่อนที่จะลาจากกัน ก็ควรถือโอกาสที่จะใช้เวลาในช่วงแบบนี้สร้างความทรงจำและสร้างความผูกพันที่ดีต่อกัน อยากจะบอกรักพวกมัน อยากจะบอกความรู้สึกที่มีต่อพวกมัน อยากจะกอดพวกมัน อยากจะถ่ายรูปกับพวกมัน ก็ทำไปเลย ไม่ต้องเขินอาย เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมารู้สึกเสียใจในภายหลัง (จะได้เป็นการลาจากกันด้วยดี)

อย่างน้อยสิ่งที่ได้ทำลงไปนั้นก็ไม่สูญเปล่า อีกทั้งก็ทำให้เราได้มีความรู้สึกดีๆเมื่อได้มองย้อนกลับไปและคิดถึงเหตุการณ์เหล่านี้ในวันที่สัตว์เลี้ยงสุดที่รักของเรายังมีชีวิตอยู่  : )

ก็คงจะมีเพียงเท่านี้แหละที่ผมอยากจะบอกสำหรับการรีวิวตอนที่ 44 ของ Wonderful Precure!

________________________________